De Italiaanse bassist/componist Alex Carreri (1972) heeft zijn sporen al verdiend gezien de lijst bekende musici waarmee hij samenwerkte. Aangezien zoals gewoonlijk bij Alfa Music de tekst in het cd boekje bijna volledig in het Italiaans is, tast ik wel enigszins in het duister omtrent achtergrond en betekenis van dit album. Het feit dat een wereldster als Randy Brecker op een drietal composities is te horen zegt natuurlijk wel het een en ander over de kwaliteit van de muziek.

Behalve Alex Carreri op contrabas, basgitaar en fretlose bas horen we Marco Bianchi op piano, keyboard en synthesizer, Maxx Furian op drums, Dario Tanghetti op percussie op drie nummers, Roberto Cecchetto op el. gitaar op èèn nummer, Randy Brecker op trompet op twee nummers en een keer op flugelhorn, Varijashree Venugopal is vocaal te horen op een nummer.

Het album begint met een nagebootste vluchtinformatie in een vliegtuig, waarom, waarvoor, een raadsel, daarna horen we de compositie ”Sao Paulo to Bangalo” een rustig voortkabbelend muziekje dat echter om zeep wordt geholpen door het woordloos “gezang” van de Indiase zangeres Venugopal, waarom ze op dit album meedoet is ook volstrekt onduidelijk, haar bijdrage heeft muzikaal niks te betekenen. Het album begint dus eigenlijk met het derde nummer “Manhattan” dat rustig begint met fraai pianospel en een zoemende basgitaar gevolgd door een lekkere bassolo.

In “November Suite – part 1“ horen we voor het eerst Randy Brecker op trompet hetgeen de muziek onmiddellijk naar een hoger niveau stuwt. In “November Suite- part 2” kunnen we weer genieten van het vette bassen van Alex op zijn basgitaar waar omheen zich het kristalheldere pianospel van Marco slingert, heel fraai en sfeervol. Brecker keert weer terug in “November Suite - part 3” waarin hij duidelijk de hoofdrol speelt. Heel fraai klinkt het gevoelvolle “Home” waarin Alex en Marco zorgen voor subtiele en uiterst smaakvolle klanken, misschien wel het mooiste nummer op dit album.

Marco blinkt ook uit in het verstilde “Nuvole” waarin Brecker is te horen op flugelhorn en hoe, door zijn vollere geluid hoor ik die liever dan de trompet. Het nummer “Picasso Museum” wordt in mijn oren grotendeels om zeep geholpen door de elektrische gitaar van Roberto Cecchetto , althans de manier waarop hij die bespeelt, geen spannende solo maar oeverloos gegier. Ik was nogal nieuwsgierig naar de bonus track “A day in Gaza” gezien de actualiteit van nu, maar het album is grotendeels opgenomen in 2023 dus van enig raakvlak met de hedendaagse actualiteit is er niet. Tja een eindoordeel over dit album is moeilijk te maken gezien het aantal missers, althans in mijn oren.

Jan van Leersum